Znacznie mniej danych jest dotyczących wpływu treningu rozwijającego szybkość na metabolizm mięśni.
trening ten związany jest z ćwiczeniami o krótkim czasie trwania i dużej intensywności. Mogą to być ćwiczenia w których synteza ATP odbywa się z udziałem fosfokreatyny, bez produkcji kwasu mlekowego (wysiłki beztlenowe niekwasomlekowe) lub w procesie glikolizy beztlenowej z wysoką produkcją kwasu mlekowego (wysiłki beztlenowe kwasomlekowe).

Obecnie w praktyce sportowej istnieje tendencja, aby treningiem szybkościowym nazywać stosowanie jedynie wysiłków beztlenowych niekwasomlekowych, czyli takich, w których do odtwarzania ATP wykorzystywana jest fosfokreatyna (np. biegi na dystansie nie dłuższym niż 60m).

Jednakże w badaniach naukowych dotyczących wpływu treningu szybkości na metabolizm mięśni modelem takiego treningu jest najczęściej wykonywany w warunkach laboratoryjnych test Wingate (30 s), podczas którego do syzntezy ATP wykorzystywana jest zarówno fosfokreatyna, jak i proces glikolizy beztlenowej. Wiadomo, że ten rodzaj treningu zwiększa możliwości buforujące mięśni, czyli tolerancję na zakwaszenie.

Ponadto powoduje wzrost aktywności niektórych enzymów glikolizy beztlenowej, umożliwiając bardziej efektywne wykorzystanie tej drogi syntezy ATP.
Jednocześnie warto zauważyć, że brak jest jednoznacznych danych dotyczących wpływu treningu szybkości na zawartość fosfokreatyny w mięśniach i jej wykorzystanie do odtwarzania ATP, a zatem na zdolność do wykonywania wysiłków beztlenowych niekwasomlekowych.