NIEJEDZENIE

to cecha charakterystyczna stylu życia bez jedzenia, będącego efektem ubocznym (albo inaczej: etapem na drodze) rozszerzania się sfery świadomości, która polega głównie na braku potrzeby spożywania pokarmów dla utrzymywania normalnego funkcjonowania organizmu. Niejedzący, niejedząca czyli osoba, która w pełni osiągnęła stan niejedzenia, nie spożywa pokarmów ani płynów z braku takowej potrzeby.
Wielu niejedzących, z różnych powodów, czasem napije się wody, herbaty, kawy czy innego napoju. Niektórzy z nich czasami, np. raz na kilka tygodni, dla zaspokojenia zmysłu smaku, zjedzą kostkę czekolady, ciastko, ser, chrzan itp. Niejedzący twierdzą, że nie chodzi o ascetyczne umartwianie ciała ale o wolność i korzyści, jakie daje styl życia bez jedzenia.

Nie nazywa się niejedzącym osobę, która regularnie pije płynne jedzenie np. soki, wtedy mówimy o diecie. O stanie niejedzenia nie mówimy też w czasie postu albo głodówki leczniczej, chociaż także wtedy człowiek nie przyjmuje pokarmów; ponieważ trwa to przez określony czas, po czym wraca się do spożywania jedzenia. Niejedzenie jest stanem, który przychodzi najczęściej jako efekt uboczny rozszerzenia się świadomości istoty, chociaż może też zdarzyć się nieoczekiwanie z różnych powodów i trwać przez jakiś czas.

Niejedzącym nie można też nazwać osoby zmuszającej się na siłę do nieprzyjmowania pokarmów - takie szkodliwe dla organizmu działanie zazwyczaj prowadzi do śmierci głodowej. Osobnym tematem są posty i głodówki lecznicze.

Droga do stania się niejedzącym prowadzi głównie przez rozszerzenie sfery świadomości, tak więc niejedzenie to bardziej cecha charakterystyczna stylu życia niż tylko sprawa nieprzyjmowania pokarmów. Niejedzący, ponieważ uwolnił się od potrzeby wprowadzania do organizmu pożywienia, ma wolność wyboru, jeść czy nie jeść. Jedno jest pewne, że nie musi jeść, żeby jego organizm normalnie funkcjonował.